Publikacja opowiada o losach wielkiej armii wikingów, od chwili jej wylądowania w 885 r. na frankijskiej ziemni, po jedenastomiesięczne oblężenie Paryża, aż do niechlubnej ucieczki. Wielka armia licząca około 30 tys. wojowników, złożona prawie wyłącznie z duńskich wikingów, dotarła pod Paryż. W mieście znajdowało się zaledwie 200 znaczących rycerzy wraz z pocztami, nad którymi pieczę trzymali Odo, hrabia Paryża od 882 roku, oraz biskup paryski Gozlin. Nie mogli oni liczyć na szybką odsiecz, gdyż cesarz Karol Gruby znajdował się akurat z wszystkimi siłami zbrojnymi na wyprawie wojennej w Italii. Dowódca wikingów Zygfryd rozpoczął pertraktacje z obrońcami, żądając wysokiego trybutu. Odon odrzucił jednakże jego żądania, co zapoczątkowało walki o Paryż. W pracy przedstawione są postacie historyczne po obu stronach konfliktu, motywacje ich postępowania, udział w walkach i skutki podejmowanych przez nich decyzji. Wszystko to na tle licznych opisów bitew, starć, kampanii i oblężeń. Na koniec podsumowano skutki najazdu wikingów - zarówno dla nich samych, jak dla Paryża i Franków, oraz następstwa: dla hrabiego Odona, wschodzącej gwiazdy dynastii Kapetyngów, oraz dla jarla Rollo i rodzącego się księstwa Normandii.
UWAGI:
Zawiera mapy. Bibliografia na stronach 205-209. Indeksy.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Wyprawa aleksandryjska króla Cypru Piotra I z Lusignan, podjęta przez niego w 1365 roku i poprzedzona kilkuletnimi przygotowaniami, jest przez historyków zaliczana do późnych wypraw krzyżowych, które, podobnie jak zdobycie Smyrny, bałkańska ekspedycja księcia Sabaudii Amadeusza VI, oblężenie Al-Mahdiji czy Nicopolis, odbyły się już po upadku Królestwa Jerozolimskiego.Wyprawa aleksandryjska jest puentą kilkunastoletniej dominacji Cypryjczyków we wschodniej części Morza Śródziemnego. Po upadku Królestwa Jerozolimskiego w 1291 roku, Cypr, obok słabnącej z roku na rok maleńkiej Armenii Cylicyjskiej, przejął rolę najdalej wysuniętego bastionu chrześcijaństwa na Wschodzie. Piotr I z Lusignan (1359-1369) stał się nie tylko najbardziej znanym i wyrazistym członkiem swojej dynastii, ale także jedną z bardziej spektakularnych postaci późnego średniowiecza. Jego starania doprowadziły do wyprawy krzyżowej, zwanej aleksandryjską, dzięki której w październiku 1365 roku został zdobyty egipski port i miasto Aleksandria.
UWAGI:
Bibliografia strony 221-227.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Centrum wojsk Hunów pod osobistym dowództwem Attyli, prawdopodobnie formując klin, uderzyło na Alanów, koordynując działania ze skrzydłami, które także zaatakowały pozycję Rzymian i ich sprzymierzeńców. Wywiązał się śmiertelny bój. Szczęk broni, krzyki umierających, rżenie koni unosiły się głośnym echem po okolicy. Podobno przepływająca przez pole bitwy rzeczka zmieniła kolor wody na czerwony, grunt stał się grząski od krwi rannych i poległych, wszędzie piętrzyły się stosy trupów. Wydaje się, że uderzenie Attyli na centrum było skuteczne, udało się Hunom rozerwać szyki Sangibana i oddzielić Alanów od Wizygotów. Ostrogoci jak i Gepidzi zapewne przeprowadzili frontalne ataki odpowiednio na prawe jak i lewe skrzydło wojsk Aecjusza. Wizygoci jak i Rzymianie z wielkim trudem powstrzymali te natarcia. Wtedy padł król. Wizygotów.Książka poświęcona jednej z najważniejszych bitew w dziejach Europy. Stanęły w niej naprzeciwko siebie hordy barbarzyńców pod przywództwem uważanego za syna szatana, legendarnego króla Hunów, Attyli oraz dowodzone przez "ostatniego Rzymianina", Aecjusza armia zachodniorzymska i sojusznicze siły germańsko-alańskie. Zwycięstwo Rzymian na Polach Katalaunijskich pozwoliło przetrwać cywilizacji zachodniej.
UWAGI:
Bibliografia strony 164-165.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Insurekcja warszawska stanowi niezwykle interesujący temat dla entuzjastów historii Polski. Wpływa na to kilka czynników. Po pierwsze wydarzenia z 17 i 18 kwietnia w Warszawie nie miały precedensu w dotychczasowej historii kraju i jego stolicy. Mowa tu przede wszystkim o masowym wystąpieniu ludności stolicy przeciwko garnizonowi rosyjskiemu, świadczącym nie tylko o jej niechęci do Rosjan, ale i pewnym wyrobieniu politycznym i społecznym. Niezwykle istotny jest oczywiście aspekt militarny insurekcji warszawskiej. Było to jedno z największych, jeśli nie największe, zwycięstwo polskie w powstaniu kościuszkowskim i to zarówno w sensie czysto militarnym, jak i psychologicznym.
UWAGI:
Bibliografia strony 193-197.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Tytułowa bitwa była starciem morskim, które rozegrało się na wodach Zatoki Neapolitańskiej w 474 roku p.n.e. W dużym uproszczeniu można uznać, że jej autorami byli greccy koloniści oraz Etruskowie, a dokładniej - mieszkańcy kolonii Kyme (Cumae) położonej na północ od Neapolu, którzy wspomagani przez Syrakuzy, stanęli przeciwko koalicji etruskich miast-państw. Zamiarem autorki jest przedstawienie Czytelnikowi konfliktów zbrojnych Etrusków ze światem greckim, uzupełnionych o rekonstrukcję okrętów wojennych i uzbrojenia walczących stron, a także o rozważania nad reperkusjami, jakie starcia te spowodowały.
UWAGI:
Bibliografia strony [223]-227.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Kilkanaście minut później ruszyło natarcie szańców polskich, przywitane przez obrońców kanonadą artyleryjską. Wśród dymu i kurzu wzbijanego przez wrogie kule powiewały dwie białe chorągwie, przy których z dobytymi szablami szli Stadnicki i Pieniążek. Przed murami żołnierze gwałtownie przyspieszyli i z głośnym okrzykiem zaczęli się wspinać po gruzach. Jako pierwsi wdrapali się na basztę Świnuską Wybranowski i Serny, zatykając na niej chorągwie. Początek natarcia był udany. Nad pogruchotanymi basztami powiewało kilka królewskich sztandarów, a przy wyłomach tłoczyło się mnóstwo żołnierzy. Obserwatorom pozostałym w królewskim obozie wydawało się, że Okolne Miasto jest już w polskich rękach. Wyprawę na Psków Polacy i Litwini kojarzą ją ze wspaniałym zwycięstwem, ponieważ doprowadziła do odzyskania Inflant i ugruntowania przewagi Rzeczypospolitej nad państwem moskiewskim. Z kolei Rosjanie uważają obronę Pskowa za przejaw bohaterskiego oporu w walce o ojczystą ziemię. Autor próbuje ocenić efekty kampanii pod kątem wojennym i politycznym.
UWAGI:
Bibliografia strony 210-214.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Wojny perskie, były jednym z najdramatyczniejszych konfliktów, jakie oglądał świat grecki, a ich znaczenie, zarówno dla starożytnych Greków, jak i dla całej zachodniej cywilizacji było i jest niebagatelne. Stanowiły one walkę o przetrwanie garstki niepodległych poleis, przeciwko potężnemu Imperium Perskiemu, dysponującemu nieograniczonymi wręcz zasobami ludzkimi i materialnymi. Starcie to, miało znacznie głębszy sens, gdyż stanęli naprzeciw siebie ludzie miłujący nade wszystko wolność oraz bezwolni słudzy despotycznej monarchii. Doszło do starcia dwóch całkowicie odmiennych cywilizacji, przy czym wszystko wskazywało na to, iż stosunkowo nieliczni Grecy będą musieli ulec napierającej potędze perskiej, tak jak wcześniej stało się to z innymi narodami.
UWAGI:
Bibliografia strony [263]-286.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Wyprawa królewicza Władysława na Moskwę (1617-1618) była ostatnią próbą ekspansji Rzeczypospolitej na Wschód. Autor przedstawia historię stosunków polsko-rosyjskich w XVII w. jako pasmo ciągłych konfliktów zbrojnych o różnym podłożu oraz sytuację obu krajów: Polski - kraju coraz słabszego, Rosji - państwa rosnącego w siłę. Rywalizacja między Rzeczpospolitą a Moskwą przez dziesięciolecia kształtowała rzeczywistość polityczną Europy Środkowej i Wschodniej.
UWAGI:
Bibliografia strony 206-212.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
